light is red

Bugün tek başlarına anlamsız gibi görünen durumlar bir araya gelince hayat ne kadar can sıkıcı bir hâle geliyormuş anladım. Teyzem ateşlenmiş yatıyor, ananem ve dedem son ses dizi izliyor, ben ders çalışmaya uğraşıyor, uğraşıyor, uğraşıyordum. En kötüsü de sabah kalktığımda annem yoktu. Kardeşimi alıp tiyatroya götürmüş. Çok büyük travma yaşadım doğal olarak. İçimden sadece "but who knoooowwws" diye şarkı söylemek geldi. Sonra ananem çok değişik bi insan. Koridorda karşılaştığımızda durmaksızın binlerce soru sorabiliyor kendisi. "Canın mı sıkıldı, acıktın mı, yere basma(!), uykun mu var, tamam yavrum okuyun ekmeğinizi kazanın, ayaklarınızın üstüne basın(!), kimseye muhtaç olmayın, annen nerde kaldı" gibi. Ben de odada kalmaya çalışıyorum bu yüzden. Sarı masa lambası, çözemediğim karmaşık sayılar soruları, derin sessizlik, aç olmadığım halde bişeyler yemek isteyen iğrenç bünyem, günden güne büyüyen göbeğim aklımdaki yegane şeylerdi. Ha o an varya böyle kalkıp "Nası işlerle uğraşıyorum ben ya. Ne bu şimdi, i ne demek koordinat düzlemi ne demek, bana şu yaşadığım hayatta bi tane koordinat düzlemi gösterin bu nası sanallık nası dünya" diye bağıracağıdım. Biraz sonra annem geldi, kendisine "Ödevime yardım etsene şeker"  dedim. Sonra bi an kitaba baktım. Sorulardan boş kalan yerleri şarkı sözleriyle doldurmuştum, ciddi problemlerim vardı. Resmen hayattan soğumuş bir ergendim ben. Ve bir süre daha böyle devam edicem sanırım. Bir süre daha ağır yemekler yapılıcak evde, annem makarna yapmıyıcak, dedem eve girip çıkan herşeyin hesabını sorucak, herşey fazlasıyla normal olacak. Ve tek istediği azcık müzik dinlemek olan kız çocuğu sabah güneş doğmadan otobüs durağına yürürken kendi şarkısını kendi söylemek zorunda kalıcak.